Leśny ogród to system zrównoważonej produkcji żywności i agroleśnictwa opartej na ekosystemie leśnym, zawierającym drzewa owocowe i orzechowe, krzewy, rośliny zielarskie, pnącza i warzywa wieloletnie, przynoszące bezpośrednie korzyści człowiekowi. Poprzez sadzenie roślin uzupełniających się wzajemnie można stworzyć warstwy roślinne podobne do warstw lasu.
Ogrodnictwo leśne jest prehistoryczną metodą zapewniania żywności w regionach tropikalnych. W latach 60. XX w. zostało zaadaptowane do klimatu umiarkowanego w Wielkiej Brytanii przez Roberta Harta.
Ogrody leśne są najprawdopodobniej najstarszą formą zagospodarowania ziemi i najbardziej odpornym ekosystemem. Ich korzenie tkwią w czasach prehistorycznych, kiedy brzegi rzek wyznaczały granice dżungli i podmokłe zbocza wzgórz w regionach monsunowych. W miarę zagospodarowywania najbliższych okolic siedlisk ludzkich zaczęto dostrzegać i chronić przydatne drzewa i pnącza, a eliminować gatunki niepożądane. Z czasem dołączono do nich gatunki introdukowane.
Leśne ogrody są wciąż powszechne w tropikach i znane pod różnymi nazwami. Inny spotykany termin to agroleśnictwo, a w ogrodach w których dominują krzewy, mowa jest o krzewnym ogrodzie. Leśne ogrody stanowią znaczące źródło dochodu i żywności dla lokalnej ludności.
Leśne ogrody, czy domowe ogrody, są powszechne w klimatach tropikalnych. Stosowane techniki to sadzenie drzew, upraw i wypas zwierząt użytkowych na tym samym terenie. W Kerala w południowych Indiach, na północnym wschodzie Indii oraz w Indonezji domowy ogród jest najpopularniejszą formą zagospodarowania terenu. Obok siebie rosną kokos, pieprz, kakao i ananas. Ogrody te są przykładem polikultury, i zachowują różnorodność genetyczną plonów i roślin rodzimych, nie stosowanych w monokulturach. Leśne ogrody były porównywane do religijnej idei Ogrodu Eden.
