Bylica boże drzewko – gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych. Pochodzi z Europy Wschodniej oraz Kaukazu, Zakaukazia i Turcji. Jest półkrzewem. W dobrych warunkach, na glebach suchych, mocno próchniczych i na słonecznych stanowiskach, boże drzewko może dorastać do 1,5 metra wysokości. Tworzy silnie rozgałęzione krzaki. Młode pędy ma proste, sztywne, wzniesione, stare natomiast łukowato wyginające się do dołu. W Polskiej florze jest kenofitem, występuje dość rzadko.
Roślina lecznicza: Surowiec zielarski: ziele. Zawiera m.in.: olejek eteryczny, związki kumarynowe, żywice, kwasy organiczne, garbniki, gorycze, alkaloid abrotanina, sole mineralne i niewielkie ilości prowitaminy A oraz witaminy C. Działanie: przejawia głównie działanie żółciopędne i ułatwiające przepływ żółci z pęcherzyka żółciowego do dwunastnicy. Dalej – wzmaga wytwarzanie soków trawiennych. Działa słabo moczopędnie, przeciwzapalnie oraz ściągająco, napotnie i przeciwrobacznie. Lek stosuje się w postaci naparu w rozmaitych schorzeniach i dolegliwościach. Napar jest stosowany przy chorobach wątroby, pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, także w niedokwaśności, zapaleniu żołądka, jelit i lekkich
biegunkach.
W medycynie ludowej herbatki z ziela bożego drzewka używane były jako środek pobudzający apetyt, dobroczynnie oddziałujący jednocześnie na przebieg procesów trawiennych i przeciw robakom, oraz pobudzający macicę. Dawniej miał on też zastosowanie w dychawicy, gośćcu, nieregularnym miesiączkowaniu i przeziębieniu. Zewnętrznie używano go, w połączeniu z mąką jęczmienną i olejem roślinnym do robienia okładów na obrzęki i powiększone gruczoły. Roślina kosmetyczna. Ziele stosowane jest jako dodatek do kąpieli o działaniu wzmacniającym, poprawiających krążenie w skórze.
