Jabłoń dzika, płonka – gatunek jabłoni rosnący dziko w niemal całej Europie. Jest uprawiany w wielu krajach świata. W Polsce występuje rzadko na niżu i w niższych położeniach górskich. Inne nazwy zwyczajowe: jabłoń płonka, jabłoń leśna. W wyniku skrzyżowania jabłoni dzikiej i jabłoni niskiej powstała jabłoń domowa, uprawiana obecnie w ogromnej ilości kultywarów. Kwitnie w maju równocześnie z rozwojem liści. Kwiaty są przedsłupne i owadopylne. W Polsce rośnie w zaroślach, lasach liściastych i mieszanych oraz na ich obrzeżach. Zwykle nieliczna na stanowiskach. Rośnie bardzo wolno.
Używana była dawniej na podkładki dla szlachetnych odmian jabłoni oraz jako roślina lecznicza. Drewno było cenione ze względu na twardość i czerwone zabarwienie – wykorzystywane w snycerstwie i tokarstwie. W Mezopotamii znano owoce dzikiej jabłoni już 5 tysięcy lat p.n.e., mimo że nie rosła tam. Jej owoce były sprowadzane z innych krajów i były cenne – świadczy o tym fakt, że złożono je jako dary ofiarne. W grobowcu królewskim w Ur odkryto nanizane na sznurek połówki jabłek jabłoni dzikiej, mówią też o tym gatunku napisane pismem klinowym gliniane tabliczki pochodzące z tego okresu. Około 4 tysięcy lat p.n.e. jabłka sprowadzane były do starożytnego Egiptu. Zwęglone, pochodzące z okresu około tysiąc lat p.n.e. owoce jabłoni znaleziono na granicy półwyspu Synaj i pustyni Negew.
