Dzięgiel chiński – gatunek rośliny z rodziny selerowatych (Apiaceae). Korzeń główny rozgałęzia się obficie na 10 lub więcej stożkowatych korzeni. Występuje naturalnie w Chinach.
Korzeń główny rozgałęzia się obficie na 10 lub więcej stożkowatych korzeni. Cały korzeń ma długość około 15–25 cm. Pierścieniowata nasada korzenia o średnicy około 1,5 –4 cm jest tępa, o okrągławym szczycie i wykazuje obecność żółtawozielonych pozostałości po łodygach i ogonkach liściowych. Powierzchnia zewnętrzna jest jasnobrunatnawożółta lub ciemnobrunatna, guzowata, nieregularnie podłużnie prążkowana i wykazująca obecność blizn po korzeniach i poprzecznych soczewkowatych śladów.
Rozgałęziające się korzenie są w górnej części grube i cienkie w części dolnej. Są one często skręcone i wykazują obecność nielicznych blizn po korzeniach. Konsystencja jest krucha. Przełam jest żółtawobiały lub żółtawobrunatny o szerokiej warstwie korowej z nielicznymi przestworami powietrznymi i licznymi brunatnymi punktami odpowiadającymi przewodom wydzielniczym. Miazga jest widoczna w postaci żółtawobrunatnego pierścienia. Drewno jest jasno zabarwione.
Surowiec zielarski
Korzeń dzięgla chińskiego – wysuszony w dymie, cały lub połamany korzeń, pozbawiony korzonków. Działanie i zastosowanie Dzięgiel chiński jest stosowany w chińskiej medycynie.
Zawiera m.in. witaminę E, przede wszystkim w korzeniach i kłączach.
Zgodnie z chińską medycyną, przepisywany jest na kobiece dolegliwości takie jak menopauza, trudne miesiączkowanie czy stany poporodowe, ze względu na swoje właściwości znieczulające i uspokajające. Według Chińczyków ma dobroczynny wpływ na gospodarkę hormonalną kobiety, z tego powodu nazywany jest „żeńskim żeń-szeniem”.
